Zaman makinemi çalıştırıp kendimi 40 yıl sonraya alıyorum...
... alarm yok, kendi kendime saat 9.30 civarında uyanıyorum, yüzümü yıkadıktan sonra deniz manzaralı evimin renkli pencerelerini açıp denizten esen meltemi odama buyur ediyorum. hafif meltem yeni yıkadığım yüzüme vurdukça sıcak yaz gününde kedi gibi serinliyorum. biraz daha serinlemeye devam ettikten sonra mutfağa gidiyorum. karıcım yine aynı saatlerde uyanmış o ince beyaz pamuk ve yaşlanmış elleriyle kahvaltı hazırlıyor. "günaydın hatun" deyip bir öpücük konduruyorum boynuna.
en sevdiğim küçük prensli kupaya kahve hazırlıyorum kendime.
"yine mi kahve?" diye soruyor eşim.
"e kaç yıllık evliyiz be hatun bilmiyor musun sabah şunu içmeden güne başlayamadığımı?"
"tamam tamam hadi çabuk iç de kahvaltı 5 dakikaya hazır" gülümsüyor eşim.
kahvemi hazırlayıp balkona çıkıp denize karşı kahvemi içiyorum.
sabahın 9.45'i de olsa insanlar denizin keyfini çıkarmaktan geri kalmıyorlar, sahil oldukça kalabalık...
kahvemi bitirmek üzereyken "hadi be adam! kahvaltı hazır seni bekliyor" diye ses geliyor içerden.
"geldim geldim dur 2 dakika"
3 yudumluk kalan kahvemi fondip yapıp odama dönüyorum.
"geldim canlarım, ben de kahvaltı yapmaya gideceğim şimdi ama kahvaltıdan önce sizi düşünüyorum, siz aç kalırsanız boğazımdan geçmez ki.. alın bakalım yemlerinizi" mavi ışıklarla donattığım akvaryumumun içindeki balıklarımı yemliyorum.
"adam hadii kahvaltı buz oldu buz!"
"geldim be hanım, 2 dakika balıkları yemleyeyim dedim"
"bi gün dökeceğim balkondan aşağı balıklarını göreceksin o zaman!"
"hanım n'apayım ben de onlarla ilgileniyorum işte, zaman geçiriyorum öyle"
"aman aman..."
"asma şu güzel suratını hatun"
"ben sana surat asabilir miyim be adam? bi ömrüm daha olsa yine senle harcardım..."
"kahvaltıya can geldi, şair yürekli hatunum benim, bu çay senin şerefine" çay bardağını şarap kadehi misali havaya kaldırıyorum.
böylece güzel bir kahvaltı yapıp sabahı bitiriyoruz.
öğleden sonrası da yaşlılığıma kalsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder